EP17: เลขาบนเตียง

"ทำไมวันนี้พี่แก้วมาทำงานเช้าจังคะ มาก่อนแม่บ้านอีกมั้งเนี่ย"

เพื่อนร่วมงานเอ่ยแซว เมื่อเห็นหล่อนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานแต่เช้าตรู่

"พอดีพี่ตื่นเร็วน่ะวันนี้ก็เลยไม่รู้จะทำอะไร มาทำงานเลยดีกว่า" หล่อนพูดปด เพราะจริงๆ แล้วหล่อนไม่ได้ตื่นเร็วหรอก แต่ไม่ได้นอนเลยต่างหาก

"งั้นเดี๋ยวหนูไปดื่มกาแฟก่อนนะพี่แก้ว ว่างๆ จะแวะมาคุยใหม่จ้า"

"จ้ะ"

หล่อนมองตามเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องที่เดินจากไปจนลับตา ก่อนจะหันมาชะเง้อคอมองไปที่ลิฟต์ตัวประจำที่ภาคเคยใช้ แต่ก็ยังไร้เงาของเขา

"ทำไมวันนี้บอสมาช้านักนะ"

หล่อนเฝ้ารอการปรากฏตัวของเขา และหลังจากนั่งรอไปเกือบชั่วโมง ภาคก็เดินออกมาจากลิฟต์ สีหน้าของเขาเย็นชา เรียบเฉย เขาเดินผ่านหน้าหล่อนไปทำราวกับไม่รู้จักมักจี่กันมาก่อน

"บอสคะ…"

หล่อนเรียกเขา แต่เขาไม่แม้แต่จะหยุดเดิน กายทรงพลังเดินผ่านหน้า และหายเข้าไปในห้องทำงาน

กนกแก้วหน้าเสียเล็กน้อย แต่ก็กัดฟันลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปหยุดที่หน้าประตู

หล่อนต้องถามเขาให้รู้เรื่อง จะได้ไม่เข้าใจผิดไปคนเดียว

ก๊อก ก๊อก

หล่อนเคาะประตูสองครั้ง ก่อนจะเปิดเข้าไปข้างในโดยไม่รอคำอนุญาต

ภาคก้มๆ เงยๆ อยู่หลังโต๊ะทำงาน เก็บของใช้ใส่กระเป๋าที่กางเอาไว้บนโต๊ะไม้

"บอสทำอะไรคะ"

หล่อนถลาเข้าไปหยุดตรงหน้าโต๊ะไม้ มองสิ่งที่เขากำลังกระทำอย่างตื่นตกใจ

"ไม่ใช่เรื่องของคุณ"

"แต่… แต่แก้วเป็นเลขาของบอสนะคะ"

เขาเงยหน้าขึ้นมองหล่อน ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความห่างเหิน

"ผมกำลังจะย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศ และที่นี่ก็จะให้อาของผมมาทำแทน"

"บอส…"

"แต่ไม่ต้องกังวลนะ เพราะคุณจะได้ทำงานที่นี่ต่อ ในฐานะเลขาของคุณอาของผม"

"ไม่นะคะบอส…"

ใบหน้าซีดเผือดส่ายไปมา น้ำตาเอ่อล้นขอบตา หัวใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"คุณออกไปทำงานได้แล้ว อย่ามากวนผม"

"บอส… บอสอย่าทำแบบนี้สิคะ อย่าทิ้งแก้วไป อย่าทิ้งแก้วไปนะคะ"

หล่อนวิ่งอ้อมไปหยุดหลังโต๊ะไม้ใกล้กับเขา และคว้าแขนกำยำเอาไว้

"ผมไม่ได้ทิ้งคุณ แต่ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ออกไปซะ ผมจะเก็บของ"

"ไม่นะคะบอส… อย่าทำแบบนี้ แก้ว… แก้วไม่ยอมนะคะ ไม่ยอมเด็ดขาด"

หล่อนสวมกอดร่างกายทรงพลังเอาไว้แนบแน่น ไม่ยอมให้เขาไปเด็ดขาด เป็นตายยังไงก็ไม่ยอม

"คุณน่าจะดีใจนะที่ผมจะไปจากที่นี่"

"บอส… บอสพูดอย่างนี้ได้ยังไงกันคะ"

หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา น้ำตาท่วมหน้า

"ผมพูดความจริง"

"แต่มันไม่ใช่ความจริงค่ะ"

หล่อนมองเขา มองเข้าไปในดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความห่างเหินของผู้ชายตรงหน้า

"แก้วไม่เคยอยากอยู่ห่างบอสแม้แต่วินาทีเดียวนะคะ ไม่เคยเลย…"

"คุณคงกลัวว่าจะตกงานสินะ แต่ผมบอกไปแล้วไงว่าไม่ต้องกลัว คุณจะได้ทำงานที่นี่ต่อ ในตำแหน่งเดิมด้วย แต่เปลี่ยนเจ้านายเท่านั้นแหละ"

"ไม่ใช่เพราะเรื่องตกงานค่ะบอส"

"หึ แล้วเรื่องอะไรล่ะ ยังมีเรื่องอะไรที่คุณต้องการจากผมอีก กนกแก้ว" น้ำเสียงของเขาทั้งห่างเหินทั้งเย็นชา

หล่อนกระชากแว่นของตัวเองออกจากใบหน้า เพื่อที่จะให้เขาได้มองดวงตาของหล่อนได้อย่างล้ำลึก

"มองตาแก้วนะคะ แล้วฟังที่แก้วกำลังจะพูดกับบอส"

เขาสบประสานสายตามองมาอย่างที่หล่อนต้องการจริงๆ กนกแก้วรวบรวมความกล้า ก่อนจะตัดสินใจพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป

"แก้ว… แก้วรักบอสค่ะ"

หล่อนสังเกตเห็นแววตาของภาคเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ก่อนที่มันจะค่อยๆ แสดงความรู้สึกกังขา ข้องใจออกมาท่วมท้น

"รักผม?"

"ใช่ค่ะบอส… แก้วรักบอส… แอบรักบอสมานานแล้วค่ะ"

"คุณกำลังโกหกผม…"

เขาทำท่าจะไม่เชื่อ หล่อนจึงต้องรีบอธิบายความจริงมากยิ่งขึ้น

"บอสเคยถามแก้วใช่ไหมคะว่าทำไมไม่มีแฟน ไม่ยอมมีคนรัก"

"ใช่ ผมเคยถามคุณ และคุณก็บอกว่าเพราะคุณงานยุ่ง ไม่มีเวลา"

"มันไม่ใช่หรอกค่ะ เพราะแท้จริงแล้ว แก้วแอบรักบอสมาตลอด… รักมาตลอดตั้งแต่วันแรกที่แก้วได้ทำงานที่นี่ จนถึงวินาทีนี้…"

ในที่สุดหล่อนก็ร้องไห้โฮออกมา

"ไม่เคยมีวินาทีไหนเลยที่แก้วไม่รักบอส…" หล่อนสะอึกสะอื้น "แต่แก้วก็ต้องเก็บมันเอาไว้ เพราะรู้ดีว่าบอสไม่ชอบผู้หญิงอย่างแก้ว แถมบอสยังไม่ยุ่งกับพนักงานของตัวเองด้วย"

หล่อนไม่รู้ว่าภาคยิ้มออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และการผลักไสของเขาเปลี่ยนแปลงเป็นอ้อมกอดตอนไหน หล่อนรู้เพียงแต่ว่าตอนนี้กายสาวแทบจะหลอมละอายรวมกับเรือนกายทรงพลังเสียแล้ว

"ดังนั้น… แก้วจึงต้องเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ค่ะ เก็บเอาไว้ให้ลึกที่สุด…"

"มันต้องมีข้อยกเว้นกันบ้างสิแก้ว"

เขาพูดออกมา และจูบซับน้ำตาให้กับหล่อน

"ผมไม่อยากเชื่อเลยว่า คุณจะสามารถจัดหาผู้หญิงให้ผมได้ ทั้งๆ ที่แอบรักผม"

"แก้ว… ไม่มีทางเลือกนี่คะ"

ภาคระบายยิ้มกว้าง จูบปากอิ่มดูดดื่ม และทำท่าจะทำอย่างอื่นต่อ แต่หญิงสาวขืนกายเอาไว้

"บอส… ยังจะไปอยู่ที่อื่นอีกไหมคะ"

"ยังไม่แน่ใจ"

"บอส… นี่แก้วอุตส่าห์สารภาพรักกับบอสแล้วนะคะ ทำไมบอสถึง…"

หล่อนทำหน้างอใส่เขา น้ำตายังคงไหลรินเป็นทาง

"ใจร้ายนักล่ะคะ"

"งั้นก็ให้รางวัลผมก่อนสิ"

"รางวัล?"

"ใช่ ผมต้องการรางวัล" ดวงตาของภาคเป็นประกายเจ้าเล่ห์ และหื่นกระหาย

กนกแก้วหน้าแดงก่ำ เสหลบดวงตาคมกริบของชายหนุ่มพัลวัน

"บอส… ต้องการอะไรจากแก้วเหรอคะ"

"ผมต้องการแตกในปากของคุณ แก้ว… ทำให้ผมได้หรือเปล่า"

หล่อนอมยิ้ม ก่อนจะพยักหน้ารับน้อยๆ

bahee168 ภาคครางกระหึ่มลำคอ เขารีบควักท่อนเนื้อออกมาจากเป้ากางเกง ในขณะที่กนกแก้วรีบคุกเข่าลงตรงหน้าของเขา และยื่นมือมากุมท่อนเอ็นยักษ์เอาไว้

"โอ้ว… แก้ว… แก้วจ๋า…"

หล่อนรูดขึ้นรูดลงเป็นจังหวะ ก่อนจะก้มหน้าลงจูบหัวเอ็นบานหยัก แค่นั้นเขาก็สะท้านเยือกทั้งตัว

"โอ้ว… พระเจ้า… ดูดดุ้นให้ผมแก้ว… อืมมมม โอ้ว… แบบนั้น ดูดลึก ทูนหัว…"

ภาคเด้าเด้งเอ็นชายใส่ปากหวานอย่างล้ำลึก ด้วยจังหวะดุดัน หนักหน่วง มือใหญ่จิกเส้นผมนุ่มสลวยเอาไว้แนบแน่น

"โอ้ว… โอ้ว… แก้วจ๋า… ดูดเก่งเหลือเกิน โอ้ว… ผมจะแตกแล้ว… โอ้ว…"